De meeste boeken uit mijn boekenkast op de logeerkamer heb ik wel gelezen. Kan ik ze allemaal navertellen? Eh nee. Maar een echte goede thriller blijft je wel bij. Vaak is het niet de plot die je onthoudt, maar details, personages of settings. Denk ik aan Patricia Cornwell, dan beleef ik de hectiek, de brute snelheid waarmee zij haar verhalen vertelt. En van de allereerste thriller van Elizabeth George, Zand over Elena, weet ik 25 jaar na lezen nog precies hoe het begint: In Cambridge ontdekt een passant een levenloos meisje onder een berg bladeren langs de oever van de rivier. Een doorsnee-begin, zeg je? Klopt. Maar als je het boek uit hebt en je leest de eerste bladzijden nog eens, zie je ineens hoe knap dit geschreven is. Dit leert mij iets over perspectief, over het vernuftig weglaten van informatie, over de kracht van details en hoe je de lezer razendsnel het verhaal in kunt trekken.
Elena is trouwens ook een personage uit Onderspit. Het grappige is dat ik de naam zelf bedacht had en pas veel later de parallel zag met bovenstaand boek. De Elena uit Onderspit lijkt trouwens verder helemaal niet op het personage uit Zand over Elena. Ze leeft ook ietsje langer gelukkig dan die ongelukkige hardloopster.